Καταρχήν θα πρέπει να θέσουμε κάποια βασικά κριτήρια τα οποία δείχνουν ότι μιλάμε για πίστες, μπουζούκια και σκυλάδικα. Δηλαδή, ρεπερτόριο (ελληνική μουσική), μαιτρ, πίστα, λουλούδια είναι τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία, προκειμένου να οριοθετήσουμε ότι ένα μαγαζί ή ένα σχήμα ανήκει στις άνωθεν κατηγορίες. Προσέξτε, ήδη ξεκινήσαμε τους διαχωρισμούς (μαγαζί ή σχήμα).
Αρχικά το θέμα των μαγαζιών δίνουν το πρώτο στοιχείο σχετικά με το τι περιμένεις. Τα περισσότερα μαγαζία που είναι τεράστια σε μέγεθος, με διπλά πατώματα και αμφιθεατρικά δίνουν πρόγευση Πίστας κι όχι Μπουζουκιών. Εν τούτοις, εάν σε ορισμένα από αυτά τα μαγαζιά το σχήμα που τραγουδά είναι βαρύ λαικό τότε πάμε στην κατηγορία των Μπουζουκιών. Σε καμία όμως περίπτωση τέτοιου είδους μαγαζιά δεν μπορούν να θεωρηθούν σκυλάδικα.
Βασική διαφορά μεταξύ πίστας και μπουζουκιών / σκυλάδικων είναι το είδος του ελληνικού τραγουδιού που πραγματεύεται το σχήμα. Οτιδήποτε μη λαικό (ποπ, έντεχνο, ελαφρολαικό, τζαζ κοκ) αυτόματα θεωρείται πίστα και κλείνει εκεί η όποια συζήτηση. Επίσης πρέπει να θεωρούνται ως πίστα τα shows (πώς τα παίζω τα εγγλέζικα ρε γμτ) τύπου Μαρινέλα - Θεοδωρίδου, Χατζής - Μαρινέλα, Βίσση - Δαίμονες, Τσαλίκης - σεσε κοκ.
Εξίσου δεν μπορείς να θεωρήσεις μπουζούκια τον Πλούταρχο, τον Κιάμο, τον Καλίδη και λοιπούς παραλιακούς τραγουδιστές καθότι ένα σημαντικό στοιχείο είναι το πρόγραμμα. Οι πίστες έχουν πρόγραμμα κυρίως χορευτικό και σε δεύτερη μοίρα (ή και καθόλου) ακουστικό (με εξαίρεση τον Πλούταρχο, αλλά είναι μία κατηγορία μόνος του) ή εν γένει διαφορετικό σε άκουσμα από τα μπουζούκια. Άλλο μπαλάντα, κλάμα κι άγιος ο Θεός, άλλο μπουζούκι - κλάμα και βοήθα Παναγιά.
Τεράστια και σημαντική διαφορά είναι οι ηλικίες των θαμώνων. Σε πίστες θα βρεις κυρίως νεολαίες και νεολαίους να σκίζουν κυριολεκτικά τα σώβρακά τους για το 'μακαρόνια με κιμά', αλλά που επί των χορευτικών όλα να τα έχουν σε τσιφτετέλι. Στα μπουζούκια θα βρεις κυρίως μέσης ηλικίας θαμώνες, με τα τραπέζια να είναι περισσότερα από την μπάρα ή τα αμφιθεατρικά στον πάνω όροφο που πρώτα μερακλώνουν και ύστερα χορεύουν (στην πλειοψηφία τους γιατί πάντα υπάρχουν οι διψασμένοι για έξοδο που σηκώνονται να χορέψουν τσιφτετέλι ακόμη κι όταν τα τρίτα ονόματα τραγουδάνε Vegas).
Όσοι έχουν εξασκηθεί με την ελληνική λαική και βαριά λαική μουσική, μιλώντας για μπουζούκια τους έρχεται αυτόματα η εικόνα καταρχήν του Ζα.Με, του Καρρά, του Γονίδη, του Τερλέγκα, του Ζαζόπουλου, της Κατερίνας Στανίση, του Κοντολάζου, του Αντύπα, της Δημητρίου, του Κωστόπουλου, του Μακρόπουλου (παρότι το γύρισε και σε πίστες κάποια εποχή αλλά έστρωσε με τον Καρρά τώρα τελευταία), της Πάολα κοκ. Από την άλλη, δεν είναι τόσο εύκολη η διάκριση σε ότι αφορά καλλιτέχνες τύπου Μαζωνάκη (πιο πολύ σε Πίστα πηγαίνει ο Μαζω) ή του Οικονομόπουλου.
Ένα από τα πλέον βασικά προβλήματα είναι στα σχήματα με μεγάλα ονόματα. Π.χ Μητροπάνος - Τερζής (πιο παλιά) ή Γονίδης - Πάριος, όπου εκεί οι περισσότεροι μιλάνε για πίστα κι όχι για μπουζούκια, 'εξευμενίζοντας' - στο σκεπτικό τους τουλάχιστον - την ιστορία των ονομάτων στο ελληνικό τραγούδι. Μα αδέρφια, εάν μου βάζετε τον Τερζή ίσα με τον χ ή ψ τραγουδιστή των παραλιακών και λοιπών κέντρων διασκέδασης, τότε το μόνο που καταφέρνετε είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι άνθρωποι είναι λαικοί, με λαικά ακούσματα και φωνές. Εάν ήταν να ξεσηκώνουν τα πλήθη με καμία μοντέρνα εκδοχή του 'Καγκέλια' ή 'Δεν σου κάνω τον άγιο' τότε δεν θα γινόντουσαν ποτέ αυτοί που είναι (και ήταν).
Μέχρι τώρα δεν είχα αναφερθεί στα Σκυλάδικα. Κακώς η λέξη έχει πάρει υποτιμητική χροιά. Προσωπικά το κάθε είδος είναι διακριτό και επ'ουδενί κατακριτέο. Έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση του καθενός και τι γουστάρει να ακούσει. Τα Σκυλάδικα έχουν ως χαρακτηριστικό το μικρό σε μέγεθος μαγαζί, τον όχι τόσο καλό ήχο (πολλές φορές κάκιστο), τα ονόματα που δεν είναι αυτό που λέμε πρωτοκλασσάτα στον πολύ κόσμο, αλλά είναι ονοματάρες στον δικό μας κύκλο (ναι, συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους σκυλάδες - 1000 φορές σκυλάς παρά ντεμέκ λαικός), τα ποτά - που συνήθως σε κάνουν πυραυλοκίνητο - τους θαμώνες που είναι στο 95% άνω των 35-40 ετών και συνήθως κάνουν δυο και τρεις φορές τα ποτά και τα λουλούδια που κάνουν οι πίστες και τα μπουζούκια (με εξαίρεση στην τελευταία εμφάνιση του Καρρά όπου το βουνό από λουλούδια ήταν πρωτοφανές).
Προσοχή, δεν έχω εμπλέξει καθόλου με λοιπές κατηγορίες όπως κουτούκια, ρεμπετάδικα, ελληνάδικα και κωλόμπαρα (μαγαζιά με κονσομασιόν) καθότι πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρες οι κατηγορίες και δεν εμπλέκονται επ'ουδενί με αυτές για τις οποίες γράφω τόση ώρα.
Αυτό που σίγουρα άντλησα από την συζήτηση που συμμετείχα, είναι ότι δυστυχώς, η μαζική κατηγοριοποίηση βάσει κυρίως του πόση πέραση έχει στον κόσμο ο κάθε καλλιτέχνης, ή πόσο ξέρει ο καθένας ονόματα ή όχι, ή ακόμη και η εξωτερική εμφάνιση των καλλιτεχνών, είναι σημείο των καιρών. Όχι ρε παιδιά, ο Τερλέγκας δεν είναι σκυλάδικο, ο Καρράς δεν είναι πίστα και ο Ρέμος δεν είναι μπουζούκια, δηλαδή πώς να το κάνουμε τώρα; Με το ζόρι δεν γίνεται.
